Ook dit jaar weer een flink pak sneeuw. Niet zo enorm als vorig jaar, maar toch erg veel wit in het licht van de koplampen. We proberen iets te zien van de nieuwe schoorsteen, maar behalve dat 't hartstikke donker is gaat ie verscholen onder een dik pak sneeuw. Dus maar eens binnen kijken of er veel roet uit is gekomen en of inderdaad de nieuwe bank bezorgd is.
Echt wel bank! we stuiteren er ongeveer tegen aan. Super, da's in elk geval helemaal gelukt. Maar dan dringt ook de penetrante knaagdieren-vieze-kooien-lucht tot ons door en wat is er trouwens gebeurt in de keuken? Als we goed kijken blijken er overal muizenkeutels te liggen. Op het aanrecht stond een dicht metalen blikje met cacao, dat hebben ze weten te openen (zonder het om te gooien!) en daarna hebben ze zich te goed gedaan aan het chocolade poeder. De hele keuken is bezaaid met poep, choco en sporen.
De haard is eigenlijk helemaal schoon, maar als we de bank op z'n plek gaan zetten blijken ook hier overal muizen poep, pies en bloed te liggen. Aanval smetvrees blijkt niet langer te vermijden! De stofzuiger mag aan het werk want in de slaapkamer blijken ze ook een feestje te hebben gehad. Mark zorgt voor water en als alle poep min of meer weg is eten we en gaan de spullen pas naar binnen.
's Nachts wordt Mark wakker van het geluid van sprietsend water. Er blijkt een drukslangetje in de kast een klein scheurtje te hebben opgelopen. Tja 30 jaar oud... De pomp gaat uit, we zien het morgen verder wel. De volgende dag alle kleden, dekens etc op een stapel om mee naar de wasmachine in Nederland te nemen. Dweilen en soppen en dan verdwijnt ook langzaam de knaagdieren stink. Maffe beesten hoor; hebben zelfs kaarsen gegeten, maar ze lijken nu vertrokken (dood?). We horen en zien niets meer en het gif dat er nog lag is op. Eindelijk begint de vakantie nu echt.
Met Duck-tape wordt het drukslangetje van de pomp geplakt, we hebben water, maar het druppen wordt steeds heftiger. En als Olle langs komt om de huur van de sneeuwskooters te bespreken, schakelt hij direct telefonisch zijn netwerk in om erachter te komen waar ze zulke slangetjes hebben. Blijkbaar begrijpen we het niet helemaal, maar we zijn in de veronderstelling dat een van zijn contacten zo'n slangetje heeft en dat we dat eind van de middag op kunnen halen in een dorpje ca 60km verder op. Hartstikke mooi, dus wij rijden eind van de dag naar de winkel waarvan wij denken dat Olle 'm bedoelde. Maar daar wisten ze van niets. Oke, klein communicatie dingetje, geeft niets. Als we Olle bellen om te horen waar we dan moeten zijn blijkt 't allemaal geregeld, morgen hebben we een slangetje (? afwachten maar)
|